Het is een gezegde die ik al vaak gehoord heb. Voor alles is een eerste keer. Het is wijsheid dat staat als een huis, een waarheid waar niemand omheen kan. Het begint op het moment dat je geboren word. Je eerste teug adem, je eerste schreeuw, zelf weet je er natuurlijk helemaal niks van, maar je ouders zullen het over het algemeen nooit vergeten. Althans, volgens mijn moeder zal ze het herinneren zolang ze leeft. Ze vergeet alles langer dan tien minuten geleden, (beetje over gedramatiseerd voor het verhaal natuurlijk) maar hey! DÁT zal ze nooit vergeten.
er zijn eigenlijk zoveel eerste keren die je niet meer weet :( de basis school, fietsen zonder zijwieltjes (al kan ik me mijn eerste fiets nog wel herinneren). Eigenlijk beginnen de “eerste keren” voor mij pas halverwege de basisschool. Voor de eerste keer mee doen in het einde schooljaar musical. Ik was “de oppasser”, de verteller van het verhaal. Ik stond rechts op het podium om het verhaal te vertellen, terwijl mijn klasgenoten allemaal liedjes mochten zingen, en dieren speelden in een dierentuin. Het verhaal was geschreven door onze meester Niek, en het ging over Bruno de beer. Ik had een overal aan van mijn favoriete juffrouw Marieke. Ik zou eigenlijk best wel willen weten hoe het gaat met juffrouw Marieke. Helaas woont ze allang niet meer vlak naast de school. Die helaas ook al lang niet meer de St. Jorrisschool heet.
Hier ontdekte ik ook voor het eerst dat ik anders was. Ik deed altijd veel langer over de dingen die we deden bij handenarbeid. Lezen ging langzamer dan bij anderen. Om maar niet te beginnen over zwemles. Volgens mij moeten mijn ouders wel haas gedacht hebben dat er iets mis met mij was. Maar ik deed het wel altijd perfect. Mijn vlinderslag was “bijna kunst” volgens de zwemleraar. Een opmerking die ik nooit vergeten ben. Toen was ik al een klein perfectionistje. Toen moest alles al beter dan goed. En nu ik er over nadenk.. toen was ik al hard voor mijzelf.
de hogere school was weinig anders. Ik was zelden de snelste van de klas. Maar meestal deed ik het wel goed. Het was ook de eerste keer dat ik gepest werd en het niet accepteerde. Tijdens de gymles pakte een jongen (Detlev, ik weet het nog goed!) mijn pols en zij “kijk dan, ik kan mijn hele vuist er omheen doen!” En dat was voor mij de druppel. Ik heb hem een bloedneus geslagen met de mededeling “kijk wat ik met mijn vuist kan doen.” Mijn vader was zo trots.. Dat ik eindelijk niet langer over mij heen liet lopen. Je zou kunnen zeggen dat ik een “echte vent” werd.
mijn vader zou vandaag ook trots geweest zijn. Ik heb besluiten genomen over mijn toekomst. Dingen uitgezocht. Een koers gezet. Voor alles is een eerste keer. Voor het eerst in mijn leven heb ik heel egoistisch alleen aan mijzelf gedacht, en alleen aan mijn eigen toekomst. Het is ook de eerste keer dat ik niet met mijn vader kan delen dat ik voor mijzelf opgekomen ben.
Maarja, voor alles is een eerste keer :(