De reguliere zorgverleners worden volop - en terecht - geprezen voor hun inzet. Maar er is een grote groep zorgverleners die nu nog onzichtbaarder is dan anders, de mantelzorger!
Ook voor hen zijn deze dagen enorm zwaar, misschien nog wel zwaarder dan normaal! Ik weet waar ik over praat. Ik heb twee zwakbegaafde ouders waarvan er een met een alcoholverslaving en de ander met depressies kampt. En juist nu mis ik de dagen dat ik gewoon naar kantoor kon en me even op mijn werk kon storten. Juist nu mis ik het schouderklopje die andere zorgverleners volop krijgen! Thuis zitten betekend nog meer geconfronteerd worden met de moeilijke (en soms ondankbare) situatie waarvoor vele mantelzorgers niet voor gekozen hebben!
Voor veel mantelzorgers is het een (soms fulltime, naast het andere fulltime werk) baan waar ze niet voor gekozen hebben. Er bestaat geen studie voor mantelzorgers, geen opleiding die je leert hoe je om moet gaan met agressieve of niet mee werkende personen. Dubbel zo erg als het ook nog je familie is. Wij doen dit met dezelfde passie als de reguliere zorgverlener, en misschien zelfs nog wel meer, omdat het voor veel mantelzorgers om een dierbare gaat! Er is geen negen tot vijf contract waarna je alles over draagt aan een ander. Als je als mantelzorger al het geluk hebt dat je de zorgtaken kan verdelen over meerdere mensen, dan is het vaak een bureaucratische draak waar je tegen vecht om alles goed en gestructureerd geregeld te krijgen.
Ik hoef geen applaus, geen knuffelbeer of een hartje aan het raam. Ik doe mijn “werk” met passie, en geheel vrijwillig. Maar laten we vooral niet vergeten dat er ook onzichtbare zorgverleners zijn, die het nu wel extra zwaar hebben, door alle (noodzakelijke) regels die het toch al zware beroep van mantelzorger nu extra zwaar maken. Ik merk dat de overheid totaal niet voorbereid is op deze groep mensen. En daar mag best eens bij stil gestaan worden!