2025. In mijn geboortejaar 1981 dacht men dat we nu vliegende auto's hadden. In plaats daarvan hebben we labels met "Gevaarlijk! Dit product is mogelijk heet!" op koffiedeksels. en op plastic verpakkingen staat dat de verpakking niet op gegeten kan worden. Nee.. men had vast niet verwacht dat het gemiddelde verstand achteruit ging in 1981.
In 1981 had ik ook niet verwacht dat 2024 voor mij zo zou eindigen als het doet. Het is wellicht een van de moeilijkste jaren die ik ooit in mijn leven zal kennen. Het jaar waarin ik wees werd. Het jaar waarin ik ineens "alleen op de wereld" was, net zoals Remi. En terwijl ik dit zit te typen (het is nu 21:03) staan mijn ogen bol van het huilen. Verdriet om alles wat er was, en verdriet om alles wat er niet was. Verdriet om alles wat kon zijn, en verdriet om alles wat niet kon zijn. Verdriet. De Kelly family zingt "David's song" via youtube. Een abbo die ik mezelf cadeau doe om de ellende wat verzachten. "Who'll walk with me don't be afraid i know the way" zingt David Kelly. En het doet me wat. Want wie loopt er met mij mee? Er is zoveel wat ik dit jaar achter laat. Waaronder mijn moeder.
Toen ik in 2007 mijn ouders trouwde, deed ik dat met het vooruitzicht op een lang en gelukkig leven. Een "goedmaker" van een scheiding die wat mij betreft nooit plaats had mogen vinden. Tenslotte had ik alles gedaan wat ik kon om mijn ouders bij elkaar te houden. Helaas weet ik nu pas dat je als kind niks kan doen. Ouders zijn volwassen en maken hun eigen keuzes. Vaak niet nadenkend over wat dat voor hun kinderen betekend. De mijne in elk geval niet. En ik heb ook na het trouwen altijd mijn best gedaan om mijn ouders te helpen, en voor ze te zorgen. Ik heb er - geheel vrijwillig - een hoop dingen voor gelaten. Ik had nooit gedacht dat ik op mijn 43ste als wees met lege handen achter zou blijven. Wat een "Ze leefden nog lang en gelukkig" mooi sprookje had moeten worden is geeindigd in een tragedy. Voor Jan dan, want mijn ouders zijn dood, die voelen er niks meer van. En daarom sluit ik 2024 af met verdriet.
Maar ik begin 2025 met een lach. De financieen zijn eindelijk op orde, voor het eerst in mijn leven heb ik geen schulden meer. Voor het eerst sinds ik volwassen ben hoef ik niet meer over elk dubbeltje na te denken. Geen gedoe meer als er aangebeld word. Er staan geen deurwaarders voor de deur en er liggen geen dwangsommen meer op de mat. En hoe dubbel het ook is.. Ik hoef me ook geen zorgen meer te maken over mijn ouders. Ik hoef nooit meer te denken "Waar zijn ze, ojee wat doen ze?" Want ik weet precies waar ze zijn. Althans, sort of.. Als er een hiernamaals is dan weet ik nog niet waar dat is natuurlijk. in 2025 kan ik me volledig wijden aan mijzelf. Alleen maar denken aan mijn leven. En daar was ik al een beetje mee begonnen. 2025 word het jaar van de piano, eindelijk lessen volgen die ik al zo lang wil hebben. Want muziek maken zit in mijn bloed. Eindelijk die auto die mij zoveel vrijheid brengt. Naar mijn beste vrienden wanneer ik wil, en lekker rond zwerven als ik dat wil. Het word ook het jaar van de hereniging. Eindelijk de mogelijkheid om een betere band met mijn broertje op te gaan bouwen. 2025 word het jaar van Johannes!
Dus.. "Jan is dood, lang leven Johannes!" En op naar een mooi, gezond en liefdevol 2025!