Brice en Daisy.. Zomaar twee namen die ik nu net op TV hoor. En kippenvel groeit er op mijn armen.. Enerzijds zit ik als ene verslaafde junk naar de beelden te kijken die er voorbij flitsen. Op een bizarre manier heb ik de behoefte om alles te zien. Om mezelf te omhullen in de ellende die mensen mee maken. Alsof ik er dan deel van ben. Alsof, wanneer je erin mee gaat, er een stukje pijn van de nabestaanden afglijd. En terwijl de vader van Brice op TV zijn verdriet uitstort vloeit er bij mij ook een traan, Sinds 2004 heb ik 2 nichtjes, twee lieve, kleine, mooie engeltjes! Veel mensen zullen nu denken “Ow god.. daar komt hij weer met zijn nichtjes” maar voor een enkele seconde voel ik wat die vader voelt.. zijn verdriet is mijn verdriet.
Mijn verdriet omdat ik twee nichtjes heb, die zo onschuldig als ze zijn ter wereld zijn gekomen in een verdorven wereld. Een wereld waarin we wekelijks een stille tocht houden ergens voor. Maar morgen gaan we gewoon weer verder. Vloeken we gewoon weer op de Marokkanen en de Chinezen, en stappen gewoon weer in onze milieuvervuilende autos. Want waarom zouden we er lang bij stil staan? De wereld is slechts een homp steen. en mensen zijn maar tijdelijk. Dus waarom zou je respect hebben voor de omgeving die je gegeven word. Je hoeft er niets voor te doen.. Je word geboren en je gaat dood. De tijd daartussen lijken veel mensen vooral aan zichzelf te denken.
Tegelijkertijd is de maatschappij in beweging! Steeds meer mensen zien in dat het zo niet verder kan. Steeds meer groene, duurzame projecten om de wereld te helpen! En als we de wereld helpen, dan helpen we onszelf. Vroeger vond ik dat allemaal maar onzin. Wat kan ik nou doen in mijn eentje? Tegenwoordig heb ik geleerd dat ik wel degelijk bij kan dragen aan de wereld! In mij schuilt de macht om een klein stukje aarde een klein beetje beter te maken! In mij schuilt het zaadje wat uit kan groeien tot een gezonde planet. Een planeet waarop de mensheid met verstand om gaat met de tijd, en de omgeving die hem gegeven is.
Tegenwoordig leef ik een beetje groener. Kleine stapjes, maar elke dag een stukje trotser dat ik iets gedaan heb voor de wereld om mij heen! Voor de bloemen, de bijen, de vlinders.. maar bovenal, voor mijn nichtjes! Zodat de wereld die ik achter laat aan hen, wellicht een stukje gezonder is, en bovenal een stukje vriendelijker! Want is dat niet wat we allemaal willen? Nederland is in collectieve rouw, omdat we diep van binnen allemaal zouden willen dat de wereld een vredige plek is. Een plek waar mijn nichtjes vrij kunnen zijn wie ze willen zijn. Zonder dat ze uit de lucht geschoten worden omdat een stel heethoofden besluit een machtsspelletje te spelen met elkaar.