Het is een discussie die ik recentelijk had die mij er toe deed besluiten te bloggen over dit fenomeen.
Een vriend en ik zaten samen te eten, de tv stond aan op het 18:00 nieuws. Eegens in de randstad had een vader zijn kind en partner dood geschoten en daarna de hand aan zichzelf geslagen.
De meeste mensen reagerem daarop vol afschuw. De man wad laf, egoistisch en te gemakkelijk. En hij verdiend het dood te zijn. Zo ook mijn vriend. Ikzelf reageer vooral vol compassie en verdriet. Ik vroeg mijn vriend of hij wel eens ervaren heeft hoe het voeld om wanhopig te zijn. Hoe het voelt on thuis te komen en een brief op de mat te vinden dat je vrouw een ander heeft (tegenwoordig gaan we net zo snel door relaties als wegwerp bekers) en je je kind af wil pakken. Ik veoeh hem, heb jij wel eens zes maanden de hypotheek niet kunnen betalen omdat je baan overgenomen word door een jonger iemand, of iemand uit India? Een baan waar je al decenia dag in dag uit je ziel enzaligheid in gesstopt hebt?
Mijn vriend zegt, “vroeger had je dezelfde problemen. Nu zie je het vaker omdat we social media hebben”, ik vraag me oprecht af of dat zo is?
Ik woon in de straat waar ik opgegroeid ben. Al 35 jaar wonen mijn ouders in hun huidige huis. Toch is het niet meer dezelfde buurt. Voor dat aan gaat had ik in een andere stad kunnen wonen. Vroeger speelden alle kinderen van de straat samen buiten. Als je iets deed wat niet mocht kreeg je een draai om de oren van de buurvrouw. Diezelfde buurvrouw die je hielp als je in nood zat. Wij deelden geen kopjes suiker. Wij deelden alles! Als je niks te eten had was er altijd wel iemand die je iets toe schoof. Mensen hadden respect en compassie voor elkaar.
Ik kan me niet verbergen voor het feit dat de maatschappij sinds de millennium wisseling hard veranderd is. Vroeger dacht ik nog wel eens “ach het ligt vast aan mij” maar mijn Hoog Sensitiviteit heeft me geleerd dat ik wel degelijk de kleine signalen op pik. (Captain Obvious)