Iedereen zegt het. Omdat het hoort, omdat het zo is.. “het verdriet slijt” “straks denk je aan de leuke momenten” dat soort gezegdes!
En misschien is het ook wel zo. Geen idee, ik verlies nu pas voor het eerst een ouder. Maar wat ik wel weet, is dat de dood van mijn vader een obstakel is waar ik (zonder hulp) misschien niet over heen kom.
Niet omdat mijn vader dood is.. dat is verdrietig, maar al sinds ik het concept “dood” begrijp, wist ik natuurlijk dat ook mijn vader ooit dood zo gaan. Zo simpel en pragmatisch ben ik wel. Maar het hoe en wanneer..
Ik worstel al sinds 1 Mei met een ongelofelijke berg woede en wanhoop.. woede om het hoe. Mijn vader had niet in het ziekenhuis weg moeten kwijnen. Hoewel het “slechts” twee welen duurde, had ik voor mijn vader toch echt een ander einde in gedachte. Gewoon slapen en niet meer wakker worden. Dat mijn broertje dan zou bellen en zou zeggen “Pa is vannacht in zijn slaap overleden, hij is 82 jaar geworden.” Zoiets ja!
En zo komen we ook meteen bij de wanhoop van het wanneer.. de wanhopige vraag van “waarom nu?” Waarom nu op het moment dat de band tussen ons steeds sterker werd?
Mijn vader is altijd een harde werker geweest. 6 dagen per week, 10 uur per dag minimaal. Mijn vader hield van zijn werk. Nadeel was wel dat zijn kinderen hem niet veel zagen, en vice versa. Toen ik volwassen werd begon ik het allemaal te begrijpen, maar als kind heb ik hem wel eens vervloekt. En die momenten kwamen onze relatie niet ten goede.
Toen mijn vader een paar jaar geleden met vervroegd pensioen mocht, was daar de kans om iets te doen aan de “fouten” van het verleden. Zowel voor hem als voor mij. Het is dan ook geen verbazende gedachte dat ik elk vrij moment bij mijn vader was. We vonden eindelijk een hobby waar we ons samen helemaal in konden storten. En het “opbouwen” begon! Hij was mijn vader, en ik was zijn zoon. Een trotse zoon.. want we hadden eindelijk de kans om met elkaar te praten. Te praten zodat ik mijn vader leerde kennen op een manier die ik eerder niet voor mogelijk hield. Die stille nuchtere vent die op de bank zat, was onder het oppervlakte een diepe, liefdevolle man! En was ik de eerste 36 jaar van mijn leven een moederskindje.. de laatste 2 jaar werd ik toch stiekem Wat meer een pappa’s zoon.. er kwam weer balans!
En toen? Toen ging hij dood. Dood, midden in een proces die nog een paar jaar moest groeien om een geweldige vader-zoon relatie te worden. En nu is dat weg. Foetsie. Niet af. Een open einde..
Als ik ergens niet tegen kan dan is het onrecht. Ik had op de basisschool een vriendje Martijn, die werd altijd door iedereen gepest. En ik stond altijd klaar om met mijn schep een hele berg zand in de ogen van de pester te gooien. Ik was eigenlijk toen al een geboren relnicht. En op dit moment voelt het alsof ik het grootste onrecht mee maak dat een kind maar mee kan maken. Natuurlijk weet ik dat het nog veel erger kan, maar het is slechts een weinige troost in deze zware dagen. Het is iets waar veel hoog sensitieve mensen mee kampen. Onrecht en verdriet komen dubbel zo hard aan. Misschien is dat wel de voeding voor mijn woede en wanhoop.
Misschien gaat het ook wel nooit over. Er is geen weg meer terug, de dood is definitief. Misschien moet ik wel gewoon leren leven met die woede en onrecht, en is dit het “nieuwe normaal”. In dat geval is 1,5m afstand niet genoeg, dus wees gewaarschuwd!