Als HSPer hen ik het er maar zwaar mee. Op 1 mei heb ik mijn vader verloren. Een zware klus voor iedereen om te klaren.
Maar als Hoog Sensitief Schaapje (HSS) schijn ik er nog eens extra last van te hebben. Wij schijnen dat dieper te voelen. Nouja diep gaat het wel ja! Maar niet diep op de manier zoals mensen denken. Men verwacht dat ik een intens verdriet voel om het veel te vroege overlijden van mijn “pappie” zoals ik hem liefkozend noemde.
Niets is minder waar.. ik voel geen enkele vorm van verdriet. Mijn moeder wel. T arme mensje was al niet veel, maar sinds de dood van mijn vader lijkt het er niet bepaald beter op te worden. Mijn broertje ook.. hij heeft een heel mooi gedenkplaatsje ingericht. Een foto, een kaarsje, bloemen. Echt wat je verwacht bij het rouwproces van iemand die je dierbaar is.
Ik? Ik ben vooral heel woedend. Ik voel een bijna duivelse boosheid naar iedereen die ouder is dan 62. Waarom zij wel en mijn vader niet? En laat ik het vooral niet gaan hebben over mensen zoals mijn buurvrouw. Die smerige heks die hele families het leven zuur maakt, maar ondertussen wel de 75 aantikt. Waarom word zij wel zo oud, en mijn vader, die altijd voor iedereen een vriendelijk woordje klaar had niet?
Ik had tijdens mijn praatje op de crematie al aangehaald dat ik me berooft voel. Berooft door de wereld. Berooft van mijn vader die ik nog steeds heel veel nodig heb. Maar dat gevoel heeft dus heel snel plaats gemaakt voor woede. Woede omdat mijn vader altijd 60 uur per week gewerkt heeft. Zo anders dan die 20jarige nietsnutten die niet willen werken omdat het meer geld oplevert om thuis te zitten. Woede omdat er zoveel mensen zoveel meer op hun kerfstok hebben dan mijn vader. Mijn pappie die nooit iets illegaals gedaan heeft. Nouja misschien een keer door rood gereden, maar dat deed ik zelfs met mijn step.
Woede ook, omdat je nu bestookt word met fanatieke godsfanaten die maar blijven roepen dat het god’s wil is. Ik moet vertrouwen op het grote plan van god, dan komt alles goed. Maar nee, ik kan heel slecht tegen onrecht, dus echt vertrouwen kan ik niet opwekken vanuit mijzelf. Wel woede. Woede naar diezelfde god (er vanuit gaand dat ik zou geloven) die dan zoveel leed en wanhoop toe kan staan in deze wereld. Leed en wanhoop dat mijn vader een beetje verzachte. Gewoon omdat hij er was.
Maar ja, wat nu dan? Op dit moment richt ik mijn woede nog op het ziekenhuis waar mijn vader overleden is. Niet omdat ze er wat aan kunnen doen, de dood van mijn vader was onvermijdelijk, het “lag in god’s handen” zoals die zelfde Jehovah’s uit het vorige paraaf wisten te vertellen. Nee, het ziekenhuis heeft enkele fouten gemaakt bij het omgaan met mijn broertje, moeder en mij. Niks onoverkomelijkst, ik denk dat we er samen wel uit komen. Maar vooralsnog is het een mooie “bulls eye” om mijn woede op te vestigen.
Wat de toekomst brengt weet niemand. Misschien ben ik morgen wel dood omdat een of andere dronkaard mij vol gas raakt terwijl ik een voetpad over steek. Dan zouden mensen zeggen dat ik ook een zinloze dood ben gestorven. In elk geval zou ik dan mijn vader weer zien. Hoewel.. mijn vader was altijd vriendelijk tegen de wereld. Had altijd een goed woordje klaar voor de mensheid. Hoe anders dan ik. Ik die van mening ben dat er 6 miljard mensen mogen verdwijnen, en die liever alleen is dan “al dat gezeur van de wereld” aan moet horen. Misschien is mijn vader wel in de hemel, en kom ik in de hel. Eeuwig lijden noemen ze dat. Maar ja hoe erg kan het zijn dan het zinloze lijden wat ik nu onderga?
Wishful thinking. Ik geloof niet in god. En dus per definitie ook niet in de hemel en de hel. Voor mij zijn het allemaal praatjes van een stel gestoorde gekken die eeuwen geleden op deze manier probeerde de mensheid in toom te houden. Het enige voordeel dat ik zie in het geloof is de houvast die het familieleden heeft die wel geloven. Hoe mooi moet het zijn om alles af te schuiven op een hogere macht. Wetende dat je er toch niks aan kunt doen is het voor hen makkelijk om de schouder op te halen. Want ooit zien ze elkaar allemaal weer. Met een pul bier en een paar lekkere chicks of zo.. of was dat de koran? Ik ben het geloof ik allemaal een beetje kwijt.
Nee, zo wetenschappelijk als ik ben, geloof ik alleen in het stukje “uit stof zijt gij gekomen. Tot stof zult gij wederkeren.” Maar wellicht bied het troost om te weten dat het universum een grote verzameling van zelf recyclende atomen is. Diezelfde atomen die mijn vader hebben gevormd, worden nu gebruikt om iets (of iemand) anders te vormen. Mischien is dat wel de beste manier om met deze zinloze (in mijn ogen dan, niet die van de Jehovah’s) dood van mijn vader om te gaan :(